نُهمین سالِ بازداشتِ رهبرانِ جامعه ی بهایی در ایران و لزومِ توجه به حقوقِ اقلیّت ها

امروز، آغازِ نُهمین سالگردِ بازداشتِ رهبرانِ جامعه ی بهایی در ایران بود. هم زمان، برخی از ایرانیان تلاش کردند «توفانِ توئیتری» به راه بیندازند (با هشتگِ #همراه_بهاییان) و به ادامه ی بازداشت هایی که «ناعادلانه» و «غیرقانونی» دانسته اند؛ اعتراض کنند. این افراد همچنین، خواستارِ آزادیِ همه ی «زندانیانِ عقیدتی» نیز شدند.

لزومِ احترام به اعتقاداتِ ناموافقِ شهروندان، حفاظت از آنان و جلوگیری از آسیب دیدنِ آنان، رعایتِ حقوقِ شهروندیِ آنان و به رسمیّت شناختنِ آنان به عنوانِ یک «اَقلیّت»؛ از مهم ترین موضوعاتی هستند که هر دولتی باید به آن ها توجّه کرده، درست اجرا کند و پاس بدارد.

عقیده ی هر فرد برای خودش محترم است و باید به آن احترام گذاشت و یکی از فاکتورهای اصلی در دستیابی و رسیدن به یک جامعه ی سالم و آزاد هم رعایتِ حقوقِ فردی و احترام و به رسمیّت شناختنِ حقوقِ اقلیّت ها در جامعه است. "کافر" و "نجس" دانستنِ گروهی از شهروندان و پراکندنِ تُخمِ نفرت و دشمنی در میانِ جامعه، کارِ عاقلانه ای نیست و عاقبتِ خوشی ندارد. چنین کارهایی موجبِ از میان رفتنِ مفهومِ "عدالت" در ذهنِ مردم می شود.

این یادداشت در حمایت از کسانی که خود را بهایی می نامند نیست؛ بلکه حمایت از حقوق و اندیشه های دیگراندیشان و اقلیّت ها است. جامعه ی ما اقلیّت های فراوانی دارد: مسیحیان و نومسیحیان، زرتشتیان و نوزرتشتیان، یهودیان، دراویش و اهلِ سنّت، فعّالانِ اجتماعی و حقوقِ بشری، طرفدارانِ حقوقِ همجنسگرایان، فعّالانِ حقوقِ جانوران و فعّالانِ زیست-مُحیطی و طرفدارانِ سخن گفتن با زباانِ مادریِ خود نیز در دسته ی همین اقلیّت ها هستند. ما باید از «نگاه های اکثریتی» به مسائل دست برداریم و برای اندیشه های دیگران هم ارزش قائل شویم. باید نگاهِ خود را اقلیّتی کنیم تا بتوانیم به صُلح و آرامشِ پایدار در جامعه ی خود برسیم و نفرت و دشمنی کردن های نابخردانه را متوقف کنیم.

به یاد داشته باشید که تبعیض قائل شدن نسبت به دیگران، ستمکاری است.